Danielle, Lenie en Louise werken dit jaar samen 100 jaar bij PSW

Danielle Driessen, Lenie Geenen en Louise Haasen, teamleiders Wonen, werken dit jaar samen 100 jaar bij PSW. De hoogste tijd dus om in dit bijzondere jubileumjaar samen terug te blikken. Daniëlle startte in 2004 bij Woonbegeleidingscentrum PSW Eikenstraat in Nederweert en Louise en Lenie startten achtereenvolgens in 1985 en 1986 bij Woonbegeleidingscentrum PSW Magdalenastraat in Heythuysen.  

Over één ding zijn ze het alle drie eens: “in de begintijd was er veel ruimte om spontaan dingen met bewoners te ondernemen, je kon overal je eigen kleur aan geven! Iedereen werkte in die tijd fulltime en je was zo ongeveer de helft van je leven op je werk. Je collega’s werden ook je vrienden.” 

In de begintijd werden al veel activiteiten georganiseerd: 

Daniëlle: “ik kwam van een grote organisatie en vond het fantastisch wat er allemaal kon bij PSW. Hier gebeurde alles echt in de maatschappij. Toen ik begon werden er al vakanties georganiseerd en bestond er een vakantieprogramma.” 

Louise: “één of twee keer per jaar werd ‘Tuindag’ georganiseerd, in plaats van teambuilding. Een deel van het team maakte dan lunch en een deel ging in de tuin werken. Dit werd samen met bewoners gedaan!” 

Louise: “Ook gingen bewoners vaak mee naar huis. Wij hadden thuis een boerderij en samen met een aantal bewoners ging ik dan bonen plukken. Frans van Cruchten ging dan mijn vader helpen in de melkstal. ‘Een overall aan en lekker naar de koeien stinken!’  Hij wilde zichzelf erna niet eens meer wassen. 

Mijn vader kon hem niet verstaan, maar ik zei: ‘zeg maar gewoon ja, maakt niet uit.’ Later had Frans aan ons toenmalig hoofd iets gevraagd, maar hij verstond Frans ook niet altijd, dus hij antwoordde met: ‘ja ja, is goed Frans!’ Toen kwam Frans later naar mij dat wij een koe moesten kopen, want dat was beloofd. Ik heb toen aan mijn toenmalig hoofd gevraagd of hij wist wat hij beloofd had, maar hij ontkende dit eerst. Frans was volhardend en ik kon ons toenmalig hoofd niet overrulen. Er is toen voor Frans een “belangrijk” gesprek georganiseerd waar verteld werd dat die koe er dus echt niet ging komen.” 

Ieder woonbegeleidingscentrum organiseerde zelf de vakanties: 

Lenie: “Bewoners mochten op basis van bestemming of met wie ze wilden gaan, hun vakantie kiezen. Er werden groepjes gemaakt en van vrijdag tot en met vrijdag gingen we dan weg. Als wij op vakantie waren, zorgde de buurman voor het gebouw en lette op. Hij had gewoon een sleutel en zelfs een systeem met touwtjes en lampjes bedacht. Als er een lampje ging branden in zijn tuin dan wist hij dat er bij ons wat gebeurde en sloeg ook het hondje aan. Hij nam deze taak heel serieus en bleek het systeem ook nog actief te hebben nadat we al lang terug waren. We hebben hem toen uitgelegd dat het echt alleen tijdens onze vakantie hoefde.” 

Louise: “Er waren twee cliënten die al een paar jaar naar Lourdes wilden, maar aangezien ze maar met z’n tweeën waren, ging dat waarschijnlijk echt niet gebeuren. Ik heb deze vraag toen op tafel gelegd en ben gaan onderzoeken hoe we dit alsnog voor elkaar konden krijgen. Uiteindelijk ben ik met een collega en een groepje cliënten van verschillende locaties naar Lourdes geweest! In de grote bus, samen trokken we de gemiddelde leeftijd flink naar beneden. In de bus werd ‘Ave Maria’ ingezet met het verzoek luidkeels mee te zingen. Dit heb ik (wel als enige bleek later) gedaan!”  

Lenie: “Er werden vaak gezamenlijke uitstapjes met personeel en bewoners georganiseerd. Iedereen ging dan mee! Samen naar Amsterdam bijvoorbeeld. Iedereen kwam naar de kerstviering: alle cliënten, medewerkers, oppassers, huisarts en gedragskundige. Er werd een toneelstukje opgevoerd in de huiskamer en iedereen kreeg een rol. Ook was er jaarlijks een playbackshow in een jeugdhuis/soos in Heythuysen. Dan kwamen ook alle ouders. Het was niet de vraag óf je meedeed, maar wát je deed. ” 

Als ze zo terugkijken, zijn Daniëlle, Lenie en Louise het erover eens dat de zorg door de tijd heen veranderd is: 

Lenie: “De zorg van vandaag is uitdagender, máár dat maakt het ook leuk.” 

Wat er niet veranderd is? 

Louise: “We zijn nog steeds evenveel met de wensen en dromen van cliënten bezig.”