Nellie en Theo Jaspers lazen in 2016 in het Meijels krantje een oproep: of er belangstelling was bij ouders van kinderen met een beperking om in Meijel gezamenlijk een woonvorm voor hun kinderen op te zetten. Nellie: “We hebben ons met het hele gezin aangemeld en de eerste bijeenkomst voelde meteen goed. Twan was destijds 18 jaar.” Theo: “Wij hebben niet het eeuwige leven. Het loslaten van je kind komt toch een keer, ook als dat kind een ernstig meervoudige beperking heeft. Je kunt het dan beter tijdig goed geregeld hebben en daar een goed gevoel bij hebben dan hals over kop keuzes moeten maken. Dat geeft meer leed. Nu blijven we nauw betrokken bij de zorg voor Twan.”
Het ouderinitiatief werd omgezet in Stichting Begeleid Wonen Meijel. De stichting ging op zoek naar een zorgaanbieder die hun wensen en ideeën én de zorg wilde uitvoeren, dat werd PSW. Nellie: “PSW was in Meijel niet bekend, maar voor ons wel. Twan ging als kind naar kinderdagcentrum De Heisterkes en het logeerhuis van PSW. Sinds hij volwassen is, gaat hij regelmatig in een woonbegeleidingscentrum van PSW logeren en bezoekt hij de dagbesteding van PSW in Heythuysen. Daarnaast heeft hij al lang een aantal uren per week ambulante begeleiding van PSW Thuis. In deze hele periode zagen we vaak begeleiders terug die Twan al kenden. Dat voelt voor ouders heel fijn en vertrouwd. Nu Twan bij PSW gaat wonen komt het bij ons helemáál niet op om er geen vertrouwen in te hebben! Dat hij al vroeg bekend was met logeren is een voordeel, zowel voor hem als voor ons. Ik kan dat andere ouders alleen maar aanraden.”
Theo: “Nu Twan in woonbegeleidingscentrum Beckershof gaat wonen zullen wij een nieuwe balans moeten vinden. Onze rol wordt anders maar blijft zeker bestaan. Ook in het woonbegeleidingscentrum kunnen we een zinvolle bijdrage leveren. Nieuwe begeleiders zullen we laten zien hoe met Twan om te gaan. Bijvoorbeeld met de verzorging en hoe ze kunnen zien hoe hij zich voelt. Dat kunnen zij nog niet weten, maar wel leren van ons. Bij alle stappen die Twan bij PSW heeft gezet, was er telkens een goede overdracht. Daar vertrouwen wij nu ook op. We begrijpen dat het in een woonbegeleidingscentrum nooit zo zal zijn als thuis. Dat kan gewoon niet. Belangrijk is een goede basis en dat we het samen en in open overleg doen, ieder met zijn eigen rol, ook als het even niet lekker loopt. Het onderling vertrouwen groeit dan vanzelf. Dat het woonbegeleidingscentrum dichtbij in het dorp is, is héél fijn. Niet alleen als er iets is, maar ook als we gewoon op bezoek willen komen of gaan helpen. Dat gaan we zeker doen, iedereen moet zijn steentje bijdragen. Zo blijven we dus nauw betrokken bij Twan.”
Nellie: “Dat Twan uit huis gaat zal wennen zijn en zeker een traantje kosten. Ook door zijn zorgvraag was ons contact heel intensief. Maar deze stap is goed voor het hele gezin. Twan gaat wonen in een omgeving met leeftijdsgenoten en zijn broer en zussen blijven net zo zeer bij hem betrokken als voorheen. Wij blijven dichtbij, helpen mee in zijn nieuwe huis en gaan ervaren dat Twan op een goede plek woont. Wij zijn blij dat we deze kans met beide handen hebben aangegrepen.”
